Este pozo é da nosa casa
que, así como lo vedes, inda tá
mamá mirábame desde a ventá
condo sacar agua me mandaba
al mismo tempo que me decía
¡ten muito cuidao nía!
Inda teño na retina
aquella agua escondida
dábame algo de medo
abrir a porta, agarrar el caldeiro
aguantar a corda
deixarlle baxar axeitín
Pero pa min era entrar
meterme nun mundo máxico
unde al falar
el pozo parecía contestar
dándome el agua regalada
sin pedirme a cambio nada
Igual que úa noite oscura
llarga, silenciosa, fría
eso era lo que me parecía
cada vez que me asomaba
a ese precioso pozo
condo mamá me deixaba
Eu puíame a pensar
si el agua sempre cae del cielo
véxola aquí metida
algo taréi fendo al revés
subindo el agua
de baxo pa riba
El pozo parecía feliz
de verme chegar cada día
aquella nena pequena
de curiosa mirada
empre con sonrisa na cara
pos eu tamén, a mía sonrisa regalaba
Allí debaxo da terra
allí brotaba el agua
fría, clara, cristalina
unde hoi brota a poesía
porque esta fotografía
el sou recuerdo me tría
El sentir chegóume dentro
vinme por un momento
abrindo a porta
sacando el agua
como volver a outro tempo
ouguindo del pozo un lamento
Condo van pasando anos
as cousas poden cambiar de mao
pero seguirán nel recuerdo
nel tou, nel meo
muitas gracias hermá
por terlo así de ben cuidao
OPINIONES Y COMENTARIOS